Αυτή την εποχή η Θεσσαλονίκη αλλάζει. Από τη μια ο καιρός που γίνεται αμετάκλητα φθινοπωρινός με αυτά τις υπέροχες ξαφνικές βροχές κίτρινων φύλλων, τη μέρα που μικραίνει αλλά μας χαρίζει μια ώρα φωτός τα πρωινά και τις γιορτές της: θρησκευτικές, εθνικές αλλά και πολιτιστικές με τα Δημήτρια και το Φεστιβάλ Κινηματογράφου να τη βάζουν στο επίκεντρο και να την κάνουν ακόμα πιο πολύχρωμη, ζωντανή και άγρυπνη. Ακόμη και στο Κουμπί που δεν βρίσκεται στο πιο κεντρικό σημείο και πάντα διατηρούσε χαμηλό προφίλ (είμαι φριχτή στις δημόσιες σχέσεις!), νιώθω αυτές τις μέρες την αλλαγή. Καινούριος κόσμος εμφανίζεται, Έλληνες -αλλά διαφόρων εθνικοτήτων, που είτε μένει σε ένα από τα κοντινά ξενοδοχεία και δωμάτια, είτε ψάχνει να φάει κάπου γύρω πρωινό ή τέλος αρέσκεται να εξερευνά το ευρύτερο κέντρο και να περπατά όχι μόνο προς τη θάλασσα αλλά και προς τα πάνω.

Αυτός ο κόσμος λοιπόν με κάνει να χαίρομαι διπλά γιατί έχει μια φρέσκια ματιά στο Κουμπί. Καθώς αγνοούν συνήθως την ύπαρξή του, βλέπω αυτό το ευχάριστο ξάφνιασμα στη ματιά τους και τον ενθουσιασμό στα λόγια τους γι’ αυτά που κρύβει αυτό το μικρό μαγαζάκι στο όμορφο στενό ανάμεσα στον Άγιο Δημήτριο και την Αρχαία Αγορά.

Φυσικά είναι πολύ σημαντική και αναντικατάστατη η σταθερή αγάπη των ανθρώπων που έχουν γίνει φίλοι και θαμώνες όλα αυτά τα δέκα χρόνια. Είναι το στήριγμα αλλά και η χαρά της καθημερινότητας, η ζεστασιά της ρουτίνας που δεν είναι βαρετή αλλά καθησυχαστική.

Αλλά και αυτό το ευχάριστο ξάφνιασμα των “ξένων” είναι μια τονωτική ένεση, ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη όταν τα πράγματα γίνονται δύσκολα και η σκληρή πραγματικότητα σε γονατίζει.

Όταν έχεις φτιάξει ένα τόσο προσωπικό χώρο και εντός έδρας αλλά και με την κάθε είδους έκθεση στα social media (κι εφόσον τα διαχειρίζεσαι εσύ κι όχι κάποια εταιρεία) δεν πουλάς μόνο καφέ, πρωινά, χειροποίητα είδη κι εργαστήρια. “Πουλάς” κι ένα μικρό κομμάτι του εαυτού σου -όσο άσχημα κι αν ακούγεται αυτό ή τέλος πάντων με την “καλή έννοια” της λέξης. Για το λόγο αυτό η αποδοχή αυτού που κάνεις δεν έχει μόνο οικονομική αξία, είναι κάτι πολύ παραπάνω, ειδικά όταν αδυνατείς ή αρνείσαι για διάφορους λόγους να παίξεις με τους νόμους της αγοράς.

Σε όλους αυτούς λοιπόν τους εποχιακούς επισκέπτες που ανακάλυψαν το καλά κρυμμένο Κουμπί και ανασήκωσαν τα φρύδια μπαίνοντας μέσα, μείναν κάπως με ανοιχτό το στόμα, είπαν ένα γενναιόδωρο ευχαριστώ και επαινετικά, όμορφα λόγια, χαρίσαν το πιο ζεστό χαμόγελό τους ακόμα και αν εγώ έτρεχα πανικόβλητη να προλάβω να τους εξυπηρετήσω, ένα μεγάλο ευχαριστώ κι από μένα! Μου φτιάχνετε τη μέρα!