Όταν ξεκίνησα αυτό το μπλογκ είχα δηλώσει πώς θα ασχολούμαι κυρίως με 3 πράγματα με το τρίτο να είναι η τελετουργία του καφέ και των λοιπών ροφημάτων και φυσικά των συμπαρομαρτούντων αυτών!!

Και τώρα που λόγω των καταστάσεων τα ωραία ροφήματα του Κουμπιού δεν μπορώ να σάς τα προσφέρω, ίσως ήρθε η ώρα να μιλήσω γι’ αυτά. Αλλά πριν θέλω να δηλώσω κάτι: αν και “καφετζού” είμαι απερίφραστα κατά του καφέ στο χέρι. Όχι τόσο του καφέ πακέτο εν γένει, (ειδικά αν εφαρμόζεις την σώφρονα -από πολλές απόψεις- συνήθεια και φέρνεις το δικό σου κυπελάκι) που τον παίρνεις για να τον καταναλώσεις στο γραφείο σου ή έστω στο αυτοκίνητό σου πηγαίνοντας στη δουλειά ή μια άλλη πρωινή διαδρομή. Είμαι κατά του ροφήματος (ειδικά αν είναι ζεστό) που το πίνεις περπατώντας, βιαστικά μέσα σε ένα χάρτινο ή φελιζολένιο ποτήρι, ρουφώντας μέσα από μια τρυπούλα που ενίοτε δεν αρκεί για να αποφύγεις τα ατυχήματα.

Την σχεδόν “απόλυτη” αυτή μου θέση τη βασίζω σε τρεις λόγους:

Όταν εκατοντάδες ανά τον κόσμο βιομηχανικοί designers και ειδικοί του καφέ έχουν αφιερώσει ώρες ολόκληρες, ημέρες και εβδομάδες για να ανακαλύψουν τις άριστες αναλογίες πάχους, σχήματος, μεγέθους για να φτιάξουν το ιδανικό φλυτζάνι που θα διατηρήσει τη θερμοκρασία και τα αρώματα του καφέ σου, ε, δείξε λίγο σεβασμό! Όταν επίσης η τεχνολογία των μηχανών espresso εξελίσσεται συνεχώς για να εκχυλίσει το τέλειο αποτέλεσμα στο φλυτζάνι σου, αλλά και όταν η απλή παρασκευή ενός ελληνικού με την εμμονή στη λεπτομέρεια και την παράδοση ανάγεται σε επιστήμη, δεν είναι κρίμα το αποτέλεσμα τόσης αγάπης και φροντίδας να χύνεται αδέξια σε ένα χάρτινο ή ακόμα χειρότερα συνθετικό “δοχείο” που δεν είναι ικανό να φροντίσει το πολύτιμο υγρό που προορίζεται να αναζωογονήσει το σώμα και το μυαλό σου; Μπορεί να συγκριθεί η αίσθηση στο στόμα μιας ζεστής, λείας, ανθεκτικής πορσελάνης με ένα κομμάτι επεξεργασμένου χαρτιού ή φελιζόλ όπου τα αρώματα και η γεύση του καφέ μπερδεύονται με τις χημικές ουσίες με τις οποίες το έχουν επεξεργαστεί; για να μην πω για τις αμέτρητες φορές που από τη βιασύνη η όποια απόλαυση της πόσης χάνεται άδοξα από καψίματα της γλώσσας, από σπρωξίματα και σταξίματα ή ολέθρια αδειάσματα και λεκιάσματα!

Γιατί όλα τα παραπάνω τραγελαφικά και αρκούντως εκνευριστικά θα αποφεύγονταν αν κατανοούσαμε πώς η κατανάλωση ενός ροφήματος είναι πολύ παραπάνω από απλή κατανάλωση. Είναι -όπως έχουν πει πολλοί και ειδικότεροι πριν από μένα- τελετουργία. Δεν ξέρω αν συμπαθείτε τους Βρετανούς (εγώ δηλώνω με παρρησία θαυμάστρια της βρετανικής κουλτούρας) αλλά όταν μια ολόκληρη αυτοκρατορία εδώ και αιώνες παραλύει κάθε μέρα στις 5 μετά μεσημβρίαν για να ανακατέψει με το κουταλάκι ένα σκούρο υγρό στις περίφημες αγγλικές πορσελάνες της, δεν ξέρω, μπορεί εκεί να βρίσκεται και το μυστικό της επικράτησής της!

Δεν αστειεύομαι! πέρα από την πραγματική επίδραση του καφέ ή του τσαγιού και των λοιπών ροφημάτων στον οργανισμό που ανάλογα με τις ιδιότητές τους είτε μας διεγείρουν σώμα και νου είτε μάς κατευνάζουν και μάς ηρεμούν, και ή ίδια η διαδικασία, αν γίνει σωστά κι όχι βιαστικά στο πόδι, έχει τη σημασία της. Σηματοδοτεί είτε το παραγωγικό ξεκίνημα της μέρας μας όπου με τη βοήθεια των συγκεκριμένων κινήσεων, όπου όλες οι αισθήσεις συμμετέχουν, οργανώνουμε την καθημερινή μας δράση ή την αναγκαία παύση κατά τη διάρκεια της μέρας για να ανασυνταχθούμε, να ρίξουμε λίγο τους ρυθμούς και να γεμίσουμε ξανά μπαταρίες. Και δεν είναι μόνο με τη διοχέτευση του μαγικού υγρού στον οργανισμό μας και τις πολύτιμες ιδιότητές του που το καταφέρνουμε αυτό: Η αίσθηση ότι δίνουμε αυτό το χρόνο στον εαυτό μας, η διαλογιστική αξία των επαναλαμβανόμενών κινήσεων, ο ομορφιά του σερβίτσιου, οι ήχοι, τα αρώματα, το αγκάλιασμα της ζεστής κούπας, ο ευωδιαστός ατμός που ζεσταίνει το πρόσωπο καθώς πλησιάζουμε για την πρώτη γουλιά κι αυτή η αγαλλίαση, η απόλαυση της πρώτης γουλιάς… είναι συχνά οι στιγμές που συνειδητοποιείς ότι η ζωή είναι ωραία!

Ο τρίτος λόγος που ο καφές στο χέρι και στο πόδι με βρίσκει αντίθετη είναι ότι τον βρίσκω αντικοινωνικό. Η παράδοση του καφέ, στην Ελλάδα τουλάχιστον, τον θέλει με παρέα, να είναι αφορμή για συνεύρεση, για κουβέντα, για μοίρασμα. Κι όλα αυτά δεν θέλουν βιασύνη, θέλουν καρέκλες και τραπέζι στη μέση να ακουμπήσουν πάνω όλα τα φλιτζανάκια κι οι κούπες, και το πιατάκι με τα κουλουράκια ή το κέηκ (απαραίτητο αξεσουάρ!!) . Προσπαθώντας να ταυτιστούμε με τους πολυάσχολους, επιτυχημένους Νεοϋορκέζους που τρέχουν όλη μέρα με ένα σακίδιο και ένα πλαστικό καφέ στους δρόμους του Μανχάταν κι ενίοτε συναντούν τον έρωτά της ζωής τους λούζοντάς τον -by accident- με τον καφέ αυτό, χαθήκαμε κάπου στη μετάφραση, νομίζω.

Κι αν τέλος μας νοιάζει λίγο τι βάζουμε μέσα μας, από εμπειρία θα πω πως, όταν αγοράζουμε βιαστικά έναν “οικονομικό” καφέ, βιαστικά και οικονομικά θα μας τον φτιάξουν επίσης.

Όλα αυτά προς σκέψιν για όταν με το καλό οι συνθήκες θα μας επιτρέψουν να ξαναβρεθούμε καθισμένοι στα όμορφα καφέ, να πιούμε παρέα το αγαπημένο μας ρόφημα. Μέχρι τότε να την κάνουμε την ιεροτελεστία στο σπίτι μας. Να βγάλουμε την πορσελάνη της μαμάς, την ιταλική βίντατζ μακινέτα ή την εσπρεσσιέρα κόσμημα που τόσο λαχταρούσαμε να αποκτήσουμε, το μπακιρένιο μπρίκι, την μαντεμένια τσαγιέρα, να φτιάξουμε κι ένα κέηκ, ν΄ ανάψουμε τα κεριά μας και να χαρίσουμε στον εαυτό μας μόνοι ή με παρέα το δώρο τού να νιώθουμε ευγνώμονες γι’ αυτά που έχουμε.

Και τέλος θα κλείσω με μια συνταγή: Μια συνταγή ενός από τα πιο ευπώλητα ροφήματά μας στο Κουμπί, το “κακάο Κουμπί”. Το κακάο είναι μια πολύ καλή εναλλακτική του καφέ, αν θέλετε να τον αποφύγετε για κάποιο λόγο, και μια λιγότερο επιβαρυντική θερμιδικά εναλλακτική της σοκολάτας. Είναι δε και ευεργετικό για τον οργανισμό με αντιοξειδωτικές και άλλες ιδιότητες. Το κακάο Κουμπί προέκυψε από τη διάθεση να κάνω αυτό το ρόφημα ακόμα πιο ξεχωριστό!

Υλικά

• μια κούπα μικρή νερό (φλυτζάνι του διπλού ελληνικού, ας πούμε, όχι πολύ μεγάλη κούπα)
• 2 κ. γλ. γεματούτσικα κακάο σε σκόνη
• 1-2 κ. γλ. ζαχαρούχο γάλα ή εβαπορέ
• ξύσμα πορτοκαλιού
• κανέλα σε σκόνη

Εκτέλεση

Βάζουμε ένα μπρίκι με νερό στη φωτιά και περιμένουμε να γίνει λίγο χλιαρό για να διαλυθεί το κακάο πιο εύκολα όταν το ρίξουμε. Αφού το ρίξουμε, ανακατεύουμε καλά μέχρι να διαλυθούν τελείως οι σβώλοι που έχει την τάση να δημιουργεί το κακάο. Πασπαλίζουμε με λίγη κανέλα και ξύσμα πορτοκαλιού. Ψήνουμε και περιμένουμε μέχρι να αρχίσει να φουσκώνει οπότε και το αποσύρουμε άμεσα από τη φωτιά (όπως με τον ελληνικό-προσοχή όμως φουσκώνει πολύ πιο γρήγορα!) Ρίχνουμε το κακάο στο φλυτζάνι όπου ήδη έχουμε βάλει το ζαχαρούχο ή εάν θέλουμε να είναι τελείως άγλυκο, το εβαπορέ. Στην περίπτωση του ζαχαρούχου ανακατεύουμε καλά για να διαλυθεί και να ομογενοποιηθεί με το κακάο. Πασπαλίζουμε με ακόμα λίγη κανέλα και ξύσμα πορτοκαλιού και απολαμβάνουμε!

*Προτιμούμε συμπυκνωμένο γάλα για πιο γεμάτη γεύση. Το κακάο είναι αρκετά πικρό οπότε αν δεν το έχετε συνηθίσει τελείως σκέτο θα σάς πρότεινα το ζαχαρούχο έστω και σε μικρή ποσότητα (δεν θα καταστραφούμε με μια κουταλίτσα που και πού!).