Η ζωή είναι ωραία! το είπε και το έδειξε τόσο καλά ο Roberto Benini στην ομώνυμη ταινία με την υπερβολική ίσως αλλά τόσο καθηλωτική επινόηση πως η ζωή μπορεί να είναι συναρπαστική και όμορφη ακόμη και σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Η ζωή είναι ωραία αν και το ξεχνάμε συνεχώς, μιζεριάζουμε, ζοριζόμαστε, θυμώνουμε, δυστυχούμε με τα δεκάδες πράγματα που μας συμβαίνουν κάθε μέρα, είτε αναμενόμενα είτε απρόοπτα και επιδιώκουν να μας πείσουν για το αντίθετο: πως η ζωή είναι ένας καθημερινός γολγοθάς και το να βγάζεις την κάθε μέρα θέλει κότσια και πολλή προσπάθεια.

Είναι κι έτσι, κι εγώ η ίδια δεν είμαι το πρότυπο της εγκαρτέρησης και της θετικής ενέργειας και διάθεσης. Αλλά είναι μερικές φορές που με κατακλύζει αυτή η αίσθηση πως η ζωή είναι ωραία.

Όλως περιέργως δεν είναι συνήθως όταν διασκεδάζω, ή όταν είμαι με ανθρώπους που αγαπώ ή όταν κάνω κάτι ιδιαίτερο, ταξιδεύω, βιώνω κάτι ξεχωριστό ή έχω μια επιτυχία. Όχι ότι δεν εκτιμώ αυτές τις στιγμές, αλλά η “τσιμπιά” αυτή που με κάνει να εκτιμώ το δώρο της ζωής έρχεται τακτικά κάτι πρωινά στην κουζινούλα μου, όταν μόνη στο ήσυχο σπίτι ετοιμάζω το λιτό πρωινό μου με τη ρόμπα και τις χουχουλιάρικες κάλτσες μου και δίνω στον εαυτό μου αυτά τα πολύτιμα 30 λεπτά για να ξεκινήσει η μέρα απαλά, ήσυχα, μοναχικά αλλά τόσο ουσιαστικά.

Είναι αυτές οι στιγμές που όλα είναι πολύτιμα. Που με εμπνέουν και με συγκινούν οι πιο μικρές λεπτομέρειες. Η μυρωδιά του καφέ, το παλιό μωσαϊκό, τα γλαστράκια στο μπαλκόνι, το παιδικό φλιτζανάκι που πίνω τον ελληνικό μου ενίοτε.

Πρέπει να σας πω για αυτό το φλιτζανάκι. Ήταν στην πραγματικότητα το παιδικό μου σερβίτσιο, φλιτζανάκι και πιατάκι και υπήρχε από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Εννοείται πως στη δεκαετία του 70 ακόμα και τα παιδικά σερβίτσια ήταν πορσελάνινα και περίτεχνα, απλά είχαν “παιδικές” ζωγραφιές.

Το συγκεκριμένο είχε και μια φράση -παραίνεση στο πιατάκι του, γραμμένη με χρυσά γράμματα -και λέω “είχε” γιατί δυστυχώς το πιατάκι μάλλον έσπασε κάποια στιγμή. Η φράση έγραφε: “Μπέμπα, να πίνεις το γαλατάκι σου για να μεγαλώσεις και να γίνεις καλό κοριστάκι”. Όχι, δεν το έγραψα εγώ λάθος, αλλά ο καλλιτέχνης που έφτιαξε το σερβίτσιο.

Προφανώς ο άνθρωπος από την πολλή προσήλωση να κάνει καλή δουλειά, την έπαθε κι έκανε αυτόν τον μικρό αναγραμματισμό και το κοριτσάκι έγινε κοριστάκι. Θυμάμαι τη μαμά μου να μου το επισημαίνει σαν ένα μικρό αστείο κι εγώ να απορώ πως ένα τέτοιο λάθος αφέθηκε να κυκλοφορήσει στο εμπόριο. Δεν τον μάλωσαν αυτόν τον απρόσεκτο κύριο;!

Αυτό το τρυφερό λάθος, με τα χρόνια το συγχώρησα και το αγάπησα γιατί έγινε το σύμβολο της αποδοχής. Τα λάθη δεν ασχημαίνουν τη ζωή, οι δυσκολίες δεν μειώνουν την ομορφιά της και τα κοριστάκια όλου του κόσμου θα μεγαλώσουν πολύ καλύτερα αν αποδεχτούν πως οι πορσελάνες σπάνε όσο κι αν προσέξουμε και πως τα λάθη γίνονται ακόμα κι αν κάνουμε το παν για να τα αποφύγουμε. Οπότε δεν έχουμε παρά να τα αγαπήσουμε και να πάμε παρακάτω.

Όλα αυτά δεν έχουν ίσως καμία σχέση με το Κουμπί (αν και εκεί σπάμε πολλά φλιτζανάκια κι εγώ που τους έχω αδυναμία κλαίω και νευριάζω) -είναι απλά ένας τρόπος να σας πω: Καλά Χριστούγεννα

και λέγοντας καλά δεν εννοώ απαραίτητα φαντασμαγορικά, γλεντζέδικα, πλούσια σε δώρα και εδέσματα αλλά και ήσυχα, προσωπικά, συγκινητικά, αληθινά ή…όπως αλλιώς τα έχετε ανάγκη!

_Life is beautiful, as Roberto Benini showed so eloquently, and this fact hits me often during small, everyday, rituals when I have the chance to devote to myself 30 minutes of calm, pretty, inspiring thoughts based on little details as this porcelain cup of my child hood. Its saucer had a misspelled quote that as a child made me wonder how such a mistake was allowed, but now I see it as a symbol of acceptance that mistakes and hard times do not make life less beautiful.

And that is just another way to wish you all a Merry Christmas_